Overleg categorie:Politiek: verschil tussen versies
(Nieuwe pagina aangemaakt met '# Politiek als aandoening Max von Kreyfelt, 1 Dec 2025 via Twitter Er zijn mensen die beweren dat politiek een roeping is. Dat is niet zo. Politiek is een aandoe...') |
(geen verschil)
|
Versie van 1 dec 2025 om 11:50
- Politiek als aandoening
Max von Kreyfelt, 1 Dec 2025 via Twitter
Er zijn mensen die beweren dat politiek een roeping is. Dat is niet zo. Politiek is een aandoening. Het begint onschuldig: een lokaal debatje, een paar bevlogen tweets, een vage fascinatie voor microfoons. Maar voor je het weet, staat dezelfde persoon in maatpak te verklaren dat hij “altijd al heeft gevochten voor de gewone Nederlander”, terwijl hij net zijn derde lobbylunch van de week achter de kiezen heeft.
Het kenmerkende symptoom van deze aandoening is een geleidelijke afname van de realiteitszin. Slachtoffers ontwikkelen een hardnekkige drang om overal antwoorden op te hebben, zelfs op vragen die niemand gesteld heeft. Wanneer er wel een vraag wordt gesteld, kiezen ze instinctief voor de variant: “Dat is een goede vraag,” gevolgd door een betoog dat die vraag zorgvuldig ontwijkt. Het brein is nog intact, maar het gedrag wordt voortgedreven door een soort politieke auto-immuunreactie: alles wat op eerlijkheid lijkt, wordt onmiddellijk afgestoten.
Interessant is dat de aandoening besmettelijk werkt binnen de muren van het parlement. Nieuwe leden die ooit nog vol principes begonnen, ervaren binnen weken de eerste symptomen: spontane draaierigheid, onverwachte meningsmutaties en desastreuze aanvallen van pragmatisme. In ernstige gevallen treedt het framingreflexsyndroom op: een plotselinge, oncontroleerbare neiging om simpele problemen te overschreeuwen met taal die niemand begrijpt, maar iedereen boos maakt.
Gelukkig bestaan er ook uitzonderingen: politici die immuun lijken. Ze blijven vasthouden aan één verhaal, spreken rechtuit, weigeren te buigen voor de peilingen. De aandoening vindt zulke figuren problematisch en probeert ze sociaal te isoleren. Ze krijgen minder spreektijd, worden zelden geïnterviewd en eindigen vaak op een mentaliteitslijstje dat “onhandig” of “te principieel” heet.
Ondertussen blijft de rest van de Kamer functioneren als een soort koortskliniek: constant zwetend van hectiek, voortdurend puffend onder druk en tot op het bot overgevoelig voor elke microbe van kritiek. De patiënt, de politiek, beweert steeds dat het allemaal uitstekend gaat, dat men “naar oplossingen kijkt” en “met elkaar in gesprek blijft”. Maar wie even naar de symptomen kijkt, weet: dit is chronisch. En zeer hardnekkig.
Misschien is dat de tragiek: de aandoening is behandelbaar, maar niemand in Den Haag wil de therapie.
